Op de chique Apollolaan in Amsterdam Zuid staat een oorlogsmonument. Een groepje van drie bronzen mannen. Zij staan daar omdat de Duitsers in WOII daar burgers hebben geëxecuteerd. Het waren gevangenen, die met de daad waarvoor ze geëxecuteerd werden niets te maken hadden. Dat nu, is terreur. Lees verder →
Inderdaad, de vrouw is een belangrijk thema van Houellebecq. In zijn geruchtmakende essay is de interpretatie daarvan door Baudet te kort door de bocht. De vraag is of het zoveel korter door de bocht is dan in de commentaren daarop van bijvoorbeeld Martin de Haan (Volkskrant) of Patricia de Boer (OpinieZ). Ja, er zijn veel “sterke vrouwenfiguren” (de Haan) in het werk van Houellebecq. Maar zelfstandige, niet rancuneuze, betrouwbare, in de liefde enigszins onbaatzuchtige types komen weinig voor. Twee in Elementaire Deeltjes, een in Platform, een in Mogelijkheid van een Eiland, dan hebben we het wel gehad. De overige sterke vrouwen, om te beginnen de moederfiguur in Elementaire Deeltjes, zijn bepaald geen aanbeveling. Ze zijn vaak wel “sterk” maar van een type waar je liever niet mee te maken hebt. Als man en misschien ook wel als vrouw. Het zijn “libertair-feministisch-egoïstisch-narcistische-zelfverheffingsneuroten” (HT @MartienPennings). Lees verder →
After his monumental two volume opus on “Political Order” the theme of “Identity” is a surprise though not a pleasant one. In the introduction Fukuyama ascribes his book to the fact that Trump was elected president and his dislike of this fact is clearly visible in his writing. Not very scientific, although he tries and sometimes succeeds in taking a Neutral Point of View (Wikipedia’s NPOV). In fact one tastes contempt for any “populist opposition” in the USA and EU. In his final chapter “What is to be done”, Fukuyama — not disclosing the fact that this title refers to Lenin’s famous pamphlet — pleads for an overarching nationalism based on “creedal” identity. But this nationalism is so “inclusive” and abstract that it will not appeal to many. Lees verder →
“De Islam is geen godsdienst maar een ideologie” lees ik regelmatig. Een domme bewering die aangeeft dat men niet weet wat een ideologie is. En misschien ook wel niet wat een godsdienst is. Ik begrijp best waarom deze vluchtredenering gekozen wordt, want het houdt het christendom uit de wind als men de Islam zou willen verbieden. We gaan proberen enig licht in deze duistere zielen te ontsteken. Lees verder →
McCarthy kreeg in de jaren vijftig van de vorige eeuw bekendheid als de man die de heksenjacht ontketende op on-Amerikaans gedrag waarbij vooral sympathisanten van het communisme van de Sovjet-Unie het moesten ontgelden. Het was de tijd waarin een onschuldige ‘linkse’ opmerking je al verdacht kon maken. In zijn overigens interessante boek ‘De adem van de grootheid’ (2006) beschrijft Livestro McCarthy met veel dedain vanwege de vele anonieme beschuldigingen, overdrijvingen, demonisering van personen en de duizenden slachtoffers. Lees verder →
Het valt niet mee als je liefdesbaby je wordt ontstolen. Vanaf het begin van zijn politieke alt-VVD uitingen was “cultuurmarxisme” de geliefde verklaring van Sid Lukkassen voor alles wat vies en voos is aan het links-regressieve narcistisch-hedonistische zelfverheffingsneuroten-machtsconglomeraat (© Martien Pennings). Zijn smeuïge beschrijvingen van wat er mis is met dit neurotendom kloppen wel ongeveer evenals enige duiding van historie zoals de Werdegang van de generatie 68.
Nu steeds meer Sid-fans dit van hem overnemen zijn de neuroten wakker geworden en hebben de tegenaanval ingezet met een stuk in de Volkskrant van 26 augustus en een door Korving en Tielbeke in de Groene van 6 september (verder: K & T). Er was weliswaar al eerder wat gemompel maar het feit dat er een heuse discussie op NPO’s Buitenhof aan werd gewijd laat zien dat de zaak nu op scherp gezet wordt. De fans waren niet tevreden over Sid en hij kreeg een herkansing op TPO waarbij hij zich bezig houdt met eerder genoemd stuk in de Groene. Een zeer doortimmerd stuk. Lees verder →
Zinloos verbaal ge
weld wel te verstaan.
Omdat de heersende macht overal in het Westen nog steeds probeert onder het mom van “islamofobie” negatieve berichtgeving over de Islam te verbieden klimmen de strijders voor het vrije woord weer in de pen om hun recht op islamkritiek te claimen. En uit te leggen dat islamkritiek niets te maken heeft met vrees voor de islam. Terzijde: vrees is een betere uitdrukking dan angst. Angst maakt machteloos, vrees bewapent.
Maar inderdaad: islamkritiek heeft niets te maken met vrees voor de islam. Kritiek betekent namelijk dat je denkt een rationeel debat te kunnen voeren met de verdediger van het standpunt dat je aanvalt. En dat die tegenstander zo beschaafd is om jouw kritiek met een redelijk antwoord te weerleggen, of zich door jou te laten overtuigen. Je vreest de in de kritiek aangesproken partij dus niet maar verheft hem tot gelijkwaardige gespreksgenoot.
 |
Na het bezoek van Bruno bleef Michel twee weken lang op bed liggen. Inderdaad, zo vroeg hij zich af, hoe zou een samenleving kunnen voortbestaan zonder religie? Dat leek al heel moeilijk in het geval van een individu. Een aantal dagen lang bestudeerde hij de verwarming links van zijn bed. Als dat nodig was vulden de ribben zich met warm water, het was een nuttig, ingenieus mechanisme; maar hoe lang kon de westerse samenleving blijven voortbestaan zonder welke religie dan ook? Houellebecq, Elementaire Deeltjes (1998) |
De conclusie van het vorige deel, Een klein groot verhaal, was dat de voordelen van het heersende grote verhaal, het liberale humanisme, niet meer opwogen tegen de nadelen. Lees verder →
“De tijd van de grote verhalen is voorbij” is een veel gehoorde stelling over de toestand van de hedendaagse politiek. Soms wordt dan met enige weemoed vastgesteld dat er eigenlijk wel behoefte is aan een groot verhaal. Vaker wordt het met een gevoel van opluchting gebracht. Als vrijbrief om de opdracht van de politiek te verbuigen van besturen naar managen. Van het vanuit een visie proberen enige ordening aan te brengen in de maatschappij naar het “oplossen van problemen” zonder zich druk te maken over de oorzaken.
Maar is het eigenlijk wel waar dat de tijd van de grote verhalen voorbij is? Is dat niet meer schijn omdat er een enkel groot verhaal aan de macht is dat er in geslaagd is alle andere grote verhalen te “verslaan”; in de marge te drukken? En daarbij heel slim te propageren dat het zelf geen “groot verhaal” is maar een neutrale werkelijkheid.
Het liberale humanisme, dat het individu op de stoel van God zet, lijkt mij wel een groot verhaal. Dat zichzelf klein probeert te houden zodat het zo min mogelijk weerstand oproept. Lees verder →
de uitbarsting die bijna niemand voorzag
Met smalende gedachten heb ik mij vanmorgen weer door de ochtendkrant geworsteld. Hoe selecteren ze bij de Volkskrant bijvoorbeeld welke ingezonden brieven de krant halen? “Ik ben niet bang voor Trump”, schrijft iemand, “Ik ben bang voor de miljoenen mensen die zo iemand“ macht en invloed toevertrouwen”. Ze hoeft niet bang te zijn. Een leger van Bert Wagendorpen, Geert Makken, Peter R. de Vriezen en Jeroen Pauwen zullen op de barricaden klimmen om het politiek correcte deel van de Nederlandse bevolking (één miljoen mensen, schat ik) te beschermen tegen het naderend onheil dat hun leefwereld als een uitslaande brand zou kunnen ontwrichten. Valt de brand nog te blussen? Lees verder →
